Angst

Stiekem voel ik de tranen over mijn wangen lopen.
De woorden 'je bent de stomste moeder die er bestaat' komen toch altijd aan.
Je kind van 7 is boos omdat er in zijn broertjes surprise ei een iets leuker speeltje zat dan in die van hem. Tja... Wat moet je dan als moeder zijnde?
Naar de winkel racen om alle suprise eieren te kopen met de hoop op een nog leuker speeltje dan zijn broertje heeft? 

-

Grenzen.. Fase.. 

2 woorden waar ik knettergek van word. Alles is een fase en stel je grenzen en houd daar aan vast. Consequent zijn max...

Ik weet niet hoor maar hoe houd je alle ballen hoog?
Dag in dag uit, thuis in quarantaine.
Nu ik dit type voel ik een stukje blijdschap, bijna 11 mei.. Bijna, dan mogen ze weer even in een andere omgeving, hun eigen omgeving met vriendjes, kind zijn en lekker spelen. 

Best rot als je als moeder er zo naar uitkijkt he? Of is dat heel logisch?
Dat je toch ook gewoon Maxime bent en niet alleen moeder...

Ik heb mijn kids te erg vertroeteld en teveel goed gekeurd.
Ryan heeft meerdere keren heftige koorts stuipen gehad als kind waarbij die telkens weer met gierende banden naar het ziekenhuis gebracht werd.
Jesse die breath holding spell heeft...
Ik had een zwak, welke moeder niet? Maar ook een angst, wat als Ryan weer koorts krijgt, wat als ik Jesse zijn zin niet geef en hij wordt boos en schiet in een breathholding?

Maar dit alles heeft er wel voor gezorgd dat ze denken dat ze over mij kunnen heen lopen. Bedankt he mannen!

Voor de koortsstuipen en alle opnames heb ik uit eindelijk EMDR therapie gehad.... Heeft het mij geholpen? I dont know.

Ik kan dingen beter relativeren dat dan weer wel. Ik denk dat het mij wel heeft geholpen om dingen makkelijker af te sluiten en door te gaan maar de angst die blijft er in zitten. Nu is Ryan 7 jaar oud en als hij soms ineens hard snurkt of een hard geluid maakt tijdens het slapen, schrik ik omhoog en wil ik het liefste meteen naar hem toe rennen en wakker schudden. Hoe staan ze ogen? Zijn ze benen normaal... ademt hij nog wel? Ik heb mezelf af moeten leren om niet meer hysterisch naar boven te rennen en dit te controleren. Ik heb een periode gehad dat ik elk half uur naar boven moest om te controleren of mijn kind niet dood was? Vanaf dat moment ging het niet goed. Ik heb mijzelf niet meer onder controle en kon het woord 'koortsstuip' niet eens uitspreken. Hoe laconiek sommige hierover denken hebben dit niet met hun eigen kind meegemaakt. 

Het begon toen Ryan 2 jaar oud was. Hij was ziek net zoals alle kindjes van 2 die regelmatig ziek zijn. Uit het niets krijg hij die stuip en ik wist niet wat mij overkwam. Ik dacht dat hij stikte want zo leek het. Het slijm liep uit zijn mond, zijn oren, lippen en neus waren ijsblauw of eigenlijk lijkwit. Schudden, omhoog gooien, onderste boven. Ik heb alles gedaan tijdens mijn call naar 112. Ik rende door de kamer met Ryan in mijn armen, gillen, schreeuwen wat een angst wat was ik bang en voelde ik me machteloos. Dit laatste puntje, daar heb ik moeite mee en EMDR voor gehad. MACHTELOOS! Je kan niks... omdat ik zelf niet wist dat dit een stuip was kwamen er 3 politie auto's de stoep op geraced, die dachten een reanimatie. Logisch als je zn hysterische moeder aan de telefoon hebt hangen maar al gauw werd duidelijk, dit is een koortsstuip. Daar gingen ze weer icl het ambulance personeel. Trillend, huilend zat ik bij Ryan, doodsbang was ik. Ik heb Jeffrey gebeld en die kwam zo gauw als hij kon en tijdens het wachten heb ik tot dat Jeff binnen kwam met mijn moeder aan de telefoon gezeten. Het is maar een stuip.. het is goed, laat hem maar rusten. Ik hoor het ze nog zeggen! En BAMMM Ryan werd wakker en er kwam er weer 1, oke Max nu rustig blijven het is 'maar' een stuip. Jeffrey zag dit voor het eerst en raakte natuurlijk ook in paniek. Dit is niet normaal en hup weer 112 met in je achterhoofd, het is maar een stuip. Een stuip is niet eng. Het ziet er eng uit maar is niet eng. Trillende handjes, zwetende klotsende okkels en een uur verder zaten wij in het ziekenhuis. Met gierende banden naar de kinderafdeling... het is niet oke! Hij komt niet goed uit zijn stuipen.  Diverse onderzoeken verder o.a. voor epilepsie maar hier kwam niets uit.

Hij lijdt echt aan een erge vorm van koortsstuipen. Helaas is dit dus vaker gebeurd en zijn wij regelmatig met gierende banden richting het ziekenhuis gegaan waarbij altijd een opname aan vast zat. Nu 7 jaar en geen koortsstuip meer gezien. Maar goed ook want dit mag niet meer gebeuren dan spreken ze over convulsie bij koorts dus dan weer door de hele molen ect... 

Liever niet.. ik wil liever alles zo houden als het nu is. Ik wil dit niet meer en nu ik dit schrijf komt het weer.. de angst! Je kan er niks aan doen maar het zit er en het blijft er. 

EMDR therapie heeft mij enorm geholpen om dingen te kunnen vertellen om er over te spreken zonder dat mijn keel word dicht geknepen. Ook om mijn emmer niet meer zo over te laten lopen. Ik ben een tijdje daardoor ook eruit geweest. Ik kon het niet meer. Mijn leven bestond uit angst, bang dat Ryan weer koorts zou krijgen, bang voor meer opnames.  Bang voor alles wat ik zag. Vanaf nu kijk ik ook meer vooruit. Ja ik voel dagelijks aan zijn hoofd of die geen koorts heeft en ja deze meid belt misschien eerder 112 dan normaal gesproken maar hé, ik ben er weer en ik ben trots op wat ik bereikt heb en hoe ik met mijn angsten om ga! 

Ik sluit hierbij mijn blog over koortsstuipen af. Mochten jullie interesse hebben mogen jullie mij hierover altijd benaderen <3 

Liefs Maxime