In mijn laatste blog sloot ik af met het nieuws dat ons IUI-traject erop zit. Na zeven IUI-behandelingen was ik klaar voor een volgende stap, maar ik was ook teleurgesteld dat een volgende stap nodig was om onze grootste wens in vervulling te laten gaan. Ondanks dat ik aardig op aan het raken ben besloten wij toch in een keer door te pakken voor IVF 1. De grootste reden hiervan was onze bruiloft op 19 juni 2019, waar wij onwijs naar uitkeken en hoe mooi zou het zijn als ik nog net voor de bruiloft toch zwanger zou raken.
Op 4 april 2019 was het zover onze ivf-intake.
Wat houdt IVF in:Wat bij IVF anders is dan bij IUI is dat de bevruchting buiten het lichaam van de vrouw plaatst vindt. IVF wordt ook wel reageerbuisbevruchting genoemd, zelf vind ik dit geen fijne benaming, maar goed het is wel wat het is.Bij IVF wordt de zaadcel van de man en de eicel van de vrouw in een laboratorium onder de juiste omstandigheden bij elkaar gebracht waardoor er bevruchting van de eicel plaats vindt. Daarna wordt de bevruchte eicel ingebracht bij de vrouw in de hoop dat er een zwangerschap ontstaat.
Tijdens de intake word je uitgelegd wat IVF precies inhoudt en ook zeker dat IVF geen garantie geeft op een zwangerschap. Wat mij vooral opviel tijdens de intake is, dat er echt veel stellen zijn die kampen met vruchtbaarheidsproblemen. Je ontmoet tijdens de intake meerdere stellen die in
hetzelfde schuitje zitten.
In principe verandert er qua het spuiten van hormonen weinig voor mij. Bij IUI mag je niet meer als twee groeiende follikels hebben, bij IVF is het juist hoe meer hoe beter. Dit heeft te maken met het feit dat de bevruchting bij IVF buiten het lichaam plaatst vindt als je dus meerdere goede follikels hebt kunnen er meerdere bevruchtingen ontstaan die kunnen leiden tot goede embryo’s die
ingevroren kunnen worden voor een eventuele volgende poging.
Omdat mijn laatste IUI goed aansloot op een nieuwe cyclus konden wij al vrij snel beginnen met ons IVF-traject.
Op 11 april had ik dan ook al een eerste echo om te kijken of ik geen cystes had, dit was gelukkig niet het geval en het spuiten van Gonal- F kon weer beginnen. Ik mocht verder met de hoogte dosis van de laatste IUI. Ondertussen was het spuiten een routine geworden, dit keer
begon ik weer met vol goede moed en hoge verwachtingen want de kans dat het met IVF wel lukt is toch vele maler groter?
18 april: nieuwe echo. We gaan nog even door met hormooninjecties om nog meer follikels te ontwikkelen.
22 april: vol verwachting ging ik weer voor een nieuwe echo, helaas we moeten nog even door tot 24 april.
24 april: zal dit de laatste echo zijn voor de punctie?
Bijna er zijn nog 2 follikels die ze nog 1 extra steuntje willen geven dus nog 1 dag door en morgen weer terug.
25 april: Yes, eindelijk we mogen een afspraak maken voor onze eerste ivf-punctie. Eerst nog 36 uur voor de punctie de ovitrelle zetten en dan is zaterdag 28 april onze eerste ivf-poging.
28 april: eindelijk de dag van onze eerste IVF-punctie. We moesten ons al om 8 uur om melden en om 8:30 zou de punctie zijn. Ik was best wel zenuwachtig maar was ook opgelucht dat we eindelijk de punctie hadden. Ik word klaar gemaakt voor de punctie en krijg een verdoving via het infuus, je bent wel bij maar je voelt als goed is niks van de punctie.
Hoe werkt de eicelpunctie: De arts brengt eendenbek in en maakt de vagina met water schoon. Na verwijderen van de eendenbek wordt de echokop ingebracht. Daarna brengt de arts door middel van een naaldgeleider een holle naald door de wand van de vagina om de eierstok te bereiken en de follikels aan te prikken en leeg te zuigen. Alle follikels worden aangeprikt en leeggezogen en het follikelvocht wordt door de analist in buisjes opgevangen. Na de punctie neemt de analist de buisjes met het follikelvocht mee naar het laboratorium.
De punctie is mij meegevallen en was zo voorbij. Omdat ons ziekenhuis het St Antonius geen eigen ivf-lab heeft moest mijn man met mijn eicellen in een speciale kast naar het UMC-ziekenhuis in Utrecht. Op ongeveer 15 minuten rijden. Ondertussen werd ik naar de uitslaapkamer gebracht. Mijn man moest in het UMC zijn zaad opvangen omdat het zaad zo vers mogelijk moet zijn. Omdat mijn man naar het andere ziekenhuis moest leek het heel lang te duren voor hij terugkwam. Hij moes daar namelijk ook wachten op de uitslag van de punctie. Na ongeveer 2 uur kwam mijn man terug en kon hij mij vertellen dat er vier gerijpte eicellen waren. Het voelde een beetje als een domper maar ik dacht kom op we hebben maar 1 goede nodig. Daarna mocht ik naar huis, want ik voelde mij goed. Ik had weinig last, beetje menstruatie krampachtige pijn maar dat was normaal. Wel moest ik Utrogestan innemen vanaf het moment dat de punctie is geweest.
Wat is Utrogestan:
Utrogestan zijn tabletten die je vaginaal in brengt, drie keer per dag. Utrogestan ondersteunt hetbaarmoederslijmvlies en zorgt voor een betere doorbloeding van het baarmoederslijmvlies. Dit isbelangrijk voor eventuele innesteling.
Eenmaal thuis beginnen die lange wachtdagen. Ik denk wel de langste wachtdagen die we ooit hebben gehad. We zouden na drie dagen gebeld worden of er in het laboratorium bevruchting heeft plaatsgevonden en wanneer er eventueel een terugplaatsing zou zijn. Omdat onze bevruchting in het lab van het UMC plaatsvindt zou ik gebeld worden door het UMC en niet door onze eigen arts. Drie dagen leken weken en ik was niet te genieten! Waarom duren die dagen zolang?
1 mei; mijn telefoon gaat al vroeg, maar dit is het nummer van het St Antonius en niet het UMC. Ik wist gelijk dit is geen goed nieuws. Iets waar ik geen rekening mee hield is dat er ook bij IVF geen bevruchting kan plaatsvinden dit gebeurt maar in heel weinig gevallen maar natuurlijk moest ons dit weer overkomen. Geen een van de eicellen bevrucht, alles voor niets!
Ik had veel vragen, maar was ook ontroostbaar. Waarom wordt het ons niet gegund? De arts wilde een afspraak inplannen om onze vragen te beantwoorden face to face, wanneer ik dit nieuws rustig heb kunnen laten landen.
Deze dag was verschrikkelijk en als ik eraan terugdenk krijg ik weer tranen in mijn ogen. Had ik te veel hoop gehad? Had ik te veel verwachtingen van het IVF-traject? Waarschijnlijk wel, maar ik werd nu weer even met beide benen op de grond gezet.
7 mei; onze afspraak met ons behandelde arts. De dagen ging langzaam voor mijn gevoel en ik leefde in een soort roes. Ik was zo verdrietig en had geen hoop meer. Ons gesprek was ene kant verhelderend maar ook weer niet. De reden waarom er geen bevruchting is geweest kunnen ze niet zo achterhalen. Ze noemen het pure pech. De arts gaf ons wel nieuwe hoop.
We willen overstappen op ICSI. Ik was een beetje van slag hierdoor, want ICSI is toch wel echt de allerlaatste hoop die je kans geven op een eigen kindje. Maar natuurlijk geven wij niet op. Wij besloten samen met de arts even te wachten met het ICSI-traject, omdat er ook iets heel leuks zat aan te komen ons huwelijk en daarna onze huwelijksreis. Ik kon dus niet bij alle echo’s zijn en je cyclus kan je natuurlijk niet sturen.
Wij besloten te wachten tot mijn cyclus weer begon na onze huwelijksreis.
Hoe moeilijk ook en hoe graag ik zwanger wilde trouwen ga ik nu even mijn gedachten verzetten en mij richten op onze geweldig dag.
19 juni: Ik noem het BEST DAY EVER. Wat een geweldige dag. Dag vol met liefde! Eindelijk getrouwd met de liefde van mijn leven. Ik mag mijzelf eindelijk MRS. Kivits noemen.
Met mijn meiden van Kletskouz!
21 juni: Wij gaan op huwelijksreis naar Sardinië en hebben besloten er volop van te gaan genieten, wij willen met volle energie starten aan een nieuw traject en uitgebreid vieren dat wij nu MR&MRS zijn.
Wil je weten hoe ons ICSI-traject ons verliep en of onze rust maanden ons goed heeft gedaan? Lees dit dan in mijn volgende blog.
Mocht je vragen hebben of je zit met hetzelfde stel ze gerust onder de blog of stuur ons een berichtje dan brengen wij je in contact met Stephanie.
Liefs Stephanie
Laat een bericht achter